Yogya - Kuala Lumpur

Wat is Java leuk! Lieve mensen, imposante vulkanen, super streetfood, geen naar enkels happende honden en weinig toeristen. En voor den Hollander ..... het is er goedkoop. Colaatje en buikje vol voor nog geen euro. Het gebeurde wel dat het buikje na alweer een onbekende lekkernij even van slag was en mijn zadel niet meer zo lekker aanvoelde. Oke, er zit een gleuf in waar de winderigheid door past, maar iedereen kent de overgang van winderighgeid naar natte winderigheid. Tuurlijk denk je een droge te laten en tuurlijk vergis je je wel eens. Wat ben je dan blij met alweer een moskee waar een proper toilet op je wacht. Ik zou er bijna gaan bidden.
De wereld is ieniemienie. De man die het hostel in Yogyakarta binnenliep had ik eerder gezien. Toen hij zijn fiets naar binnen reed wist ik het zeker. Maar waar in hemelsnaam ..... Hij zag me en moest lachen. Allebei schudden we ons hoofd. Waar was het?
Ik fietste richting Katherine, Australie. Een witte afgetrapte auto kwam me tegemoet en uit het raam stak zijn hoofd. Zijn schreeuw was anders dan die van een enthousiaste Aboriginal of dronken Aussie. Hij keerde en stopte voor me. De peer die ik van Daniel kreeg was de lekkerste in tijden. Daniel had geld gespaard door een jaar met meloenen te werken. Volgende maand zou hij zijn fiets terug gaan trappen naar Polen. We zeiden tot ziens en meenden er geen flikker van. Tja ....
Soms maak je een foto waar je uren naar kan kijken. Ik fietste van de Borobudur naar het Dieng-Plateau. Waarom ik het straatje links inkeek wist ik niet. Daarvoor had ik honderden straatjes links, links laten liggen. Ik remde, keerde en zag. Genoot, maar moest snel zijn anders waren ze de hoek om. Schooljochies. Die arm. Kameraadschap. Dondersteen met zijn klep omhoog. Waar hebben ze het over en waar kijkt het jong met de arm naar? Eentje op blote voeten. Enorme backpacks. Enzovoort.
Mijn visumtijd was verlopen dus nam ik het vliegtuig naar Kuala Lumpur. Mijn fiets was heel aangekomen en na een uurtje sleutelen stapte ik op om de 15 km naar KLCC (Centrum Kuala Lumpur) te peddelen. Vergist. Het bleken er 65. Na weer een liter water kreeg ik zin iets anders. Maar in wat? In een buitenwijk fietste ik langs The Great Beer Bar. Mijn fiets remde, ik stapte af, koos een lekker biertje en wilde gaan zitten. Nee, ik moest en zou bij hun gaan zitten. Charisa, Ted en Julian. De eerste twee uit Maleisie en Julian uit Durban, Zuid Afrika. Van Julian mocht ik niet verder fietsen omdat het te druk was richting downtown en Aziaten de meest slechte chauffeurs waren die hij kende. Ach, vier nachten pitten in een luxe appartement in een buitenwijk was ook niet verkeerd. Great time Jules! Charlotte en Steve sliepen ook bij bij hem. Heerlijke mensen die Londen voor onbepaalde tijd hadden verlaten om een ander stuk van de wereld te kunnen zien.
Is dat niet het fantastische aan reizen? Verrast worden in een achtertuin die je niet kent. Er zit ook een groot nadeel aan het reizen. Het werkt verslavend.
Fiets nu richting Georgetown om daar Chinese Newyear te vieren. Ben benieuwd naar hun rotjes.
Selamat tinggal!