Bali naar Yogyakarta

Ben zuinig op je mobieltje! Als je dat ding kwijt bent zoals ik, kom je erachter hoe belangrijk we datzelfde ding hebben gemaakt. Enkele voorbeelden. Ik kan geen bankzaken meer doen. Kan niet meer in mijn hotmail, want het sms-je met een code kan ik niet ontvangen. En die beveiligingsvragen, bijv. 'wat was je favoriete kinderboek?' zijn een wassen neus. Mijn antwoord Pietje Puk was onvoldoende. Al je foto's en nummers weg. Zo kan ik nog even doorgaan. Genoeg! Want ik ben nog steeds op reis en nog steeds is iedere dag een cadeautje. Bali begon gelijk goed omdat ik mijn nichtje Sara in de armen kon sluiten. Nadat ze was vertrokken ben ik nog een paar dagen gebleven om van het heerlijke strand te genieten. De zonsondergang in Kuta is een feestje. Maar aan elk feestje komt een eind dus weer verder getrokken naar het meer Danau Batur dat tegen de vulkaan aan kabbelt. De weg er naar toe ging omhoog, verder omhoog en na de zoveelste bocht opnieuw omhoog. De klim was de moeite waard, want het meer en de omgeving zijn prachtig. En de vis (naam ontschoten) was de lekkerste die ik in jaren gegeten heb. Toch begon ik Bali een beetje zat te worden. Iedereen wil alles voor je 'regelen'. Dat eeuwige afdinggedoe. Vooraf prijsafspraken maken. Tja, Bail is in mijn ogen verziekt door het massatoerisme. Het nadeel van reizen per fiets is dat je lang niet overal komt, dus zullen er op Bali zeker plekken zijn waar het meevalt. Ik heb die plekken helaas niet ontdekt. En overal honden. De afdaling vanaf Danau Batur leek op mijn motorexamen. Zigzaggend langs pionnen. Een pion heb ik niet geraakt, een hond wel. Beneden gekomen had ik trek en de sate sissend boven het houtskool zag er veelbelovend uit. Nadat ik mijn laatste stokje had afgekloven kwam er een militair naast me zitten met de vraag of ik wist wat ik gegeten had. 'Cow' zei ik. Hij begon te lachen. 'No, no friend, dog!' Tijd voor de boot naar Java.
In het stadje Banyuwangi mijn fiets omgeruild voor een motorscooter om naar de vulkaan Ijen te rijden. De weg was goed te doen en de verdere klim per voet ook, maar erg steil. Ik heb meerdere mensen onderuit zien gaan. Eenmaal bij de krater viel mijn mond open en zelfs in 25 graden kreeg ik kippenvel. Een van de mooiste dingen die ik ooit gezien had verrijkte mijn hersenen. Mocht je naar Bali gaan, maak voor 0,70 eurocent de oversteek en bezoek dit overweldigende spektakel. Het rare was dat de andere mensen op de top de afdaling in de krater niet maakten. Met een beetje schoenen is het goed te doen. Ik had gelukkig wel een gasmasker bij me, want de wind speelt zijn eigen spel beneden. Respect voor de zwaveldragers die voor een habbekrats 40 kilo van dat spul omhoog torsen. Het is werkelijk topsport. En jong begonnen, jong versleten. Zouden ze in Indonesie uberhaupt van een arbeidsinspectie gehoord hebben? Denk van niet. Terug op de top kwam ik Loudry, Anan, Fiska, Emyl, Mariska en Fifi tegen. (Nee, geen hond.) Allen student Engels aan de universiteit van Jember. Of ik de volgende dag hun stad wilde bezoeken. Dat heb ik gedaan. Het zijn allen fantastische jonge mensen die iets willen bereiken in hun leven. Dat is in Indonesie een stuk lastiger dan in een westers land. In Java zie je buiten de bekende bezienswaardigheden nergens toeristen, dus een blanke op een fietsje trekt al snel de aandacht. Ik kende het 'mister' nog van Sulawesi, maar Java slaat alles. Stop in een dorp en de huisjes lopen leeg om je te begroeten. Poen hebben ze amper, maar een Samsung of een Huawei versiert elke hand. Iphone is iets zeldzamer. Toch is Java voor mij een verademing vergeleken bij Bali. En je blijft er zo lekker nuchter. Misschien vind je een eenzame Bintang ergens achteraf in een Chinees winkeltje. Volgens mij is het hier lastiger alcohol te krijgen dan in sommige landen in het Midden-Oosten. Na Jember verder getrokken richting Nganjuk. Onderweg kwam ik langs een gigantische fabriek. De werkdag zat erop, de fabriek liep leeg. Op zulke plekken staan verkeersregelaars. Het verkeer in de hoofdstraat werd tegengehouden voor al die brommertjes die het fabrieksterrein verlieten, tot .... tot die rare Hollander met zijn fiets in zicht kwam. Direct werd het fabrieksverkeer gestopt om mij vrije doorgang te geven. De verkeersregelaars salueerden naar me. Dank je boys. Zouden ze dan toch een tik hebben overgehouden van de politionele acties in de tweede helft van de jaren veertig? In Nganjuk heerlijk gegeten bij de familie van Lellie. Ze bezitten meerdere kraampjes naast elkaar en ieder maakt zijn eigen specialiteit. De volgende dag heeft Lellie me de omgeving laten zien. De waterval was een beetje triest vergeleken met zijn grote broer in Australie. Nu in een zeer ontspannen hostel in Yogyakarta. Vanuit hier wil ik de Borobudur bezoeken en dan door naar het Dieng plateau. Nadeel is dat ik voor 3 februari Indonsie moet verlaten. Ik kan mijn visum verlengen alleen dat duurt 10 werkdagen. Geen zin in, dus even kijken hoe ik naar Maleisie reis. Dat lees je in de volgende post. Voor nu zeg ik salam vrienden.