Kuala Lumpur - Koh Lanta Thailand

Georgetown, oooohww Georgetown, that's te place I wanna be. Georgetown, ooohww Georgetown, that's the place I meet people like me ..... Soms fluit ik als ik fiets omdat ik niet kan zingen. Maar ach, wie hoort me als ik met 15 km per uur voortbeweeg. En verzinnen van je eigen songtekst is real fun. Helemaal als het beeld dat je schept de waarheid wordt.
Onderweg, dus ook in Georgetown, ben ik veel reizigers (backpackers) tegengekomen. Mensen die oprecht geintereseerd zijn in natuur en cultuur. Deze reizigers zouden de wereld moeten regeren, dan kan de Dikke het woord 'wapen' vaarwel zeggen.
Georgetown is een stad om verliefd op te worden. Prachtige koloniale huizen met op de achtergrond hijgende Bijlmerflats. Natuurlijk mag je het ook haten. Ik ben groot geworden in Kanaleneiland Utrecht. Wat een lelijke wijk is dat zeg. Toch, om de hoek loert de schoonheid. Het is net als reizen. Soms niet bewegen. Op een plek wat langer blijven. De plek een kans geven. Of beter gezegd, jezelf een kans geven. Die gekke wereldbol doet zijn werk voor jou. Het draait en het draait ....
In Georgetown ontmoette ik Silwia uit Polen. Haar baan bij de BBC in Warschau had ze opgezegd om te kunnen reizen. Ja, in Londen was ze geweest, maar ze wilde meer. Daarom had ze voor Nieuw-Zeeland en Australie een werkvisum aangevraagd. Helaas geldt er een restrictie voor Poolse burgers. Per jaar mogen er maximaal 100 in Nieuw-Zeeland en 200 in Australie aan de slag met zo'n werkvisum. Er is geen limiet voor bijvoorbeeld ... Nederlanders. Discrimantie van een EU burger? Timmermans, werk aan de winkel!
Mooi Langkawi, jij met je onverantwoordelijk blindmakende stranden. Je bent belanstingvrij. Elk eiland verzuipt onder de belastingdruk en jij blijft simpel boven water. Dat zou iets zijn, Texel belastingvrij maken. Dat is het leuke van ZO Azie. Alles kan en niemand zeikt.
Het allerbelangrijkste van het reizen op een fiets is dat je stopt als ze je van de kant roepen en wenken. Wie weet wat ze in petto hebben. Meestal eten, goed eten. Bij hun, in het noorden van Thailand, was het niet anders. De geur van de soep deed me kwijlen, zo erg dat mijn kom bijna overliep. Het was rond het middaguur en een glas Hong Thong whiskey stond naast mijn soep. Drinken brother. En nog eentje. Daarna twee of zo? Ben het kwijt.
Ik stop nu met schrijven anders tikken mijn vingers door tot ver in de morgen. Zelf heb ik een bloedhekel aan die oeverloze reisverhalen. Nog een klein dingetje. Eergister.
Ik zit op het srand. Waar in hemelsnaam is de huid zonder versierselen gebleven?
Dag lieve vrienden.